U jednoj od epizoda stripa o Supermenu ( autori Kurt Busiek i Carlo Pacheco, izdanje DC Comics, 2006), “čovek od čelika” je prikazan kako susreće čudovište iz svemira, i to na (od svih mesta) Trgu Republike u Beogradu! U svom neartkulisanom besu, čudovište čupa iz postolja spomenik Knezu Mihajlu, i baca ga na zgradu u blizini, verovatno Narodni Muzej. Delovi  statue razbijaju se u paramparčad i padaju po uspaničenim prolaznicima, dok im se Supermen obraća na tečnom srpskom jeziku – “Idite na bezbedno svi! Štitiću vas dok ne stignete na sigurno”! Čudovište je, kako se ispostavlja, nazvano “Subject 17”, i – nakon što je pre mnogo godina bilo pronađeno u svemirskom brodu koji je doživeo krah negde na teritoriji Sovjetskog Saveza, uspelo je da se iskrade iz napuštenog sovjetskog naučnog centra u Kazahstanu, iskrsnuvši na volšeban način eto, baš u centru Beograda… Od čitave ove priče ovdašnjem čitaocu možda se učini još čudnije to da u jednom američkom stripu i čudovište i Supermen progovaraju srpskim jezikom.

Međutim, u svetu koji je postao globalno selo, nije neobično čitati storije u kojima sva ta čudna stvorenja istrče u neka daleka mesta kao što je Beograd. Očigledno da nije naročito zapanjujuće ni kada usred stripa na engleskom dođete do teksta ispisanog na nekom nerazumljivom jeziku, u ovom slučaju srpskom. Uostalom, u savremenoj verziji stripa o Supermenu ovaj heroj pored moći da mlati zlikovce, ima i moć da govori strane jezike.U daljem toku priče, kada se bude zatekao u Kazahstanu, saznaćemo da ne govori tamošnji jezik, ali da je u stanju da se sporazume na (srodnom) turskom!

U svakom slučaju, daleka mesta i čudni običaji su odvajkada golicali maštu stvaralaca u svim oblastima umetnosti, strip nije nikakav izuzetak. Intrigirajuće pitanje je – ima li tu nas? Kako izgledamo u očima drugih?

Operetski likovi kakvim nas je bog stvorio, dospevali smo do belosvetskih stripova i karikatura čak i nešto češće nego što bi se pretpostavilo za jedan mali narod, kojem, sem kada je na naslovnim stranicama novina zbog nekog rata,  verovatno nije lako zapamtiti ni ime (nije mnogo utešno ni što mi nismo jedini narod sa sličnim problemom. Sećam se da sam razgovarao sa jednim Estoncem koji se žalio da niko ne ulaže u Estoniju zato što nisu ni čuli da ta zemlja uopšte postoji. “Vas bar poznaju zbog rata”, rekao mi je).

Ukoliko se malo vratimo u istoriju, videćemo da se nastanak moderne srpske države desio u vreme procvata satiričnih časopisa u Evropi s kraja devetnaestog i početka dvadesetog veka, listova u kojima su politička zbivanja u svetu i nacionalni stereotipi bili jedna od čestih tema kojom su se zabavljali karikaturisti. Ali mi smo tada retko dospevali u žižu interesovanja svetske javnosti, sem u slučaju skandala kakav je bio svirepo ubistvo Aleksandra Obrenovića i Drage Mašin. Ovaj događaj imao je svog odjeka u karikaturalnim predstavama, pa čak i u nastanku stereotipa o necivilizovanim Srbima, naročito na stranicama nemačkih satiričnih časopisa, kao što su Simplicissimus, Kladderadatsch i Ulk (čemu je posvećena i dobro dokumentovana knjiga Milana Ristovića “Crni Petar i balkanski razbojnici”). Ti časopisi su negovali izvanredan crtački stil, okupljajući neke od najboljih ilustratora svoga vremena, ali su predstave o Srbima i Balkancima uopšte bile maglovite i pune predrasuda, što će tokom Prvog svetskog rata dovesti do nastanka velikog broja karikatura koje se pre mogu nazvati propagandnom agitacijom nego satirom (slično je bilo, doduše, i sa predstavama Nemaca i Austrijanaca u francuskoj i američkoj štampi). Među bizarnim primerima je i knjiga “Evropski Petar Štrokavi” (Europas Strummelpeter), objavljena u Magdeburgu 1915., koju je napisao H. Morell a ilustrovao Arthur Thiele. Knjiga sadrži stihovanu priču u slikama, nalik na protostripove ili ilustrovane dečje slikovnice, a kao junak, koji se pojavljuje i na naslovnici sa bombom i nožem u rukama (kako su u to vreme prikazivani anarhisti i teroristi), je kralj Petar Karađorđerđević. Ne manje cinično je viđenje crnogorskog kralja Nikole Petrovića, koji je predstavljen u narodnoj nošnji, kako čuva ovce. Knjiga je zapravo parafraza klasičnog dela nemačke dečije literature, “Petar Štrokavi” ( Strummelpeter), nastalog 1844, sjajno ilustrovana priča o dečaku Petru koji nije prao kosu, niti je sekao nokte, sve dok zbog toga nije nastradao (što je trebalo da služi kao pouka mladim čitateljima).

Uopšte, ako uzmemo da je politika naša sudbina, to se svakako odnosi i na strip i karikaturu – tokom nacističke okupacije, srpski gradovi su bili oblepljeni propagandnim plakatima na kojima se pojavljuju karikature J.B. Tita i Draže Mihjalovića ( zajedno ili u paru), prikazani kao odmetnici od  okupacionih vlasti. Većina ovih (naručenih) crteža nastala je ipak iz pera domaćih autora, a poznato je da je jedan od najtalentovanijih predstavnika beogradske škole stripa, Konstantin Kuznjecov, objavio 1944. u listu Mali zabavnik propagandni strip pod nazivom”Priča o nesrećnom kralju”, u kojem je, među ostalim istorijskim ličnostima, alegorijski predstavljen i Josip Broz Tito (kao razbojnik). Čak i nakon završetka rata, u zavisnosti od političkih promena, menjao se i odnos prema političarima koji su u stripovima predstavljeni, pa je slično bilo i sa likom (i delom) Josipa Broza. U vreme hladnog rata, bilo je moguće i da jedan Benito Jacovitti, italijanski majstor uvrnutog stripa ( koji je ipak glasao za partije konzervativnog usmerenja), kreira ilustracije za buklet objavljen pred izbore u Italiji, 1948. godine. U jednom od stripova, zamišljenih da posluže kao antipropaganda komunistički orijentisanih partija, je prikazan i čovek koji ispisuje Titovo ime na zidu, dok drugi, cinični posmatrač, svakom slovu “T” docrtava vešala! U vreme kada se SFRJ distancirala od politike sovjetskog lagera, međutim, jugoslovenski Partizani, zajedno sa svojim liderom, su čak i na Zapadu viđeni u herojskom svetlu, pa je bilo moguće da u periodu 1975. – 1989., u Holandskom listu Eppo bude veoma popularan strip serijal Julesa Radilovića pod nazivom “Partizani”. Štaviše, poznata francuska izdavačka kuća Dargaud je 1982. godine objavila  strip album “Bitka na Neretvi (Tito)”, čiji su autori scenarista Sanitas i crtač Dupuis. Album je objavljen u serijalu “Velike vojskovođe”, pa je i način na koji su prestavljeni Tito i njegova vojska glorifikatorski.

Zanimljivo je da je album “Morgan”, poslednji strip kojeg je pred smrt 1995. kreirao jedan od najpoznatijih evropskih crtača, Hugo Pratt, priča o britanskom poručniku koji luta jadranskom obalom tokom haosa Drugog svetskog rata. Na putu ovog savezničkog oficira su se našli kosmati četnici, a cilj njegove misije bila je pomoć Titovim partizanima.

Ipak, verovatno najneobičniji kontekst u kojem se ikada pojavilo ime vođe jugoslovenske revolucije jeste strip serijal “Broz”, pokrenut 2005. godine za francuskog izdavača Nickel. Glavni junak ove sage je teško naoružani vitez, okružen poluodevenim (ali takođe naoružanim) lepoticama istaknutih oblina. Radnja stripa smeštena je u imaginarno vreme i zemlju, u kojoj se nalazi zamak nazvan Mrak, a toponimi nose neka od nama prepoznatljivih imena – planina Avala, gradovi Zmaj, Skadar, Princip, itd. Strip su kreirali britanski crtač Adrian Smith, i scenarista Pat Mills (poznat i kao jedan od kreatora strip junaka Judge Dread), koji je boravio na strip festivalima u Pančevu i Beogradu, gde je primećen kako stalno nešto zapisuje.

Međutim, ličnost poreklom sa ovih prostora koja je u najvećoj meri inspirisala strip autore je svakako Nikola Tesla. S jedne strane, Tesla je bio nadahnuti kreator naučnih dostignuća od epohalne važnosti. S druge strane, bile su uočljive osobine koje su ga činile zanimljivim za medijska i svaka druga prepričavanja – živeo je na način koji je smatran nekonvencionalnim, a fotografije na kojima je bio prikazan u okružnju svojih pronalazaka delovale su fantazmagorično čak i za laike. Bilo je to u vreme kada je žanr naučne fantastike tek nastajao, tako da je lik Tesle, mističnog naučnika-individualca, koji dolazi iz koznakojeg evropskog budžaka i smišlja neke mašine koje proizvode munje i gromove,  još za života uticao na popularne medije – film, strip, roto literaturu.  Figura “ludog naučnika” (dobrog ili zlog svejedno), koja je toliko raširena u svakom od ovih medija, u priličnoj meri je inspirisana upravo Teslom, njegovom nesumnjivom nadarenošću, ali i njegovom skoro šamanskom prirodom koja je odudarala od strogog tona akademskog učenjaštva. Naknadna tumačenja i mistifikacije Teslinog lika i dela  trajale su decenijama nakon njegove smrti, učinivši da postane nešto kao kult ikona našeg vremena.

Zanimljivo je da je još za vreme Teslinog života, u periodu 1941 – 1942, u studiju braće Fleischer kreirano nekoliko crtanih filmova zasnovanih na stripu o Supermenu ( The Mechanical Monsters, The Magnetic Telescope), u kojima ovaj junak sreće zlog naučnika kreiranog prema Teslinom liku. Godinama kasnije, 2003., strip edicija u dva nastavka pod nazivom JLA: Age of Wonder ( scenario Adisakdi Tantimedth, crtež P.Craig Russell i Galen Showman) prikazuje Supermena kako posećuje Ameriku sredine devetnaestog veka, gde sreće Tomasa Edisona, ali kao svog glavnog saradnika pronalazi Nikolu Teslu.

Jedno od najzanimljivijih ostvarenja posvećena Tesli je biografska manga iz 1989. godine, koju je koncipirao i osmislio Hirohiko Jojo Araki, a nacrtali Onikubu Hirohisa i Fuji Nobuzuki. Od detinjstva u Smiljanu  do eksperimenata koje je vršio u Amerci, strip prati karijeru slavnog naučnika, prikazanog kao mistika koji vlada prirodnim silama i izlazi na crtu establišmentu. Teško je reći da li je i ova manga bila inspiracija za pripadnike kulta Aum Shirikyo, koji su boravili u Muzeju Nikole Tesle u Beogradu 1992. godine, pokušavajući da pronađu više informcija o Teslinom radu na telegeodinamičkom aparatu za izazivanje zemljetresa (godine 1995., sledbenici ove bizarne sekte su uspeli da ubace otrovni gas sarin među putnike tokijske podzemne železnice). Pored Tesle, jedini Srbin koji je imao tu čast da njegova biografija bude pretočena u mangu je Dragan Stojković Piksi, koji je u periodu 1994 – 2001 igrao u Japanu i tamo doživeo ogroman uspeh. Manga o Piksiju je objavljena u okviru monografije pod nazivom “Finale Dragan Stojković”, objavljene u čast završetka igračke karijere, i prati razvoj karijere od samih početaka do vremena bombradovanja i majice “NATO stop bombing” koju je pokazao pred krcatim tribinama.

Što se Nikole Tesle tiče, ponekad je njegova ličnot bila tek daleka inspiracija strip autorima, kao što je slučaj sa kreacijom Alana Moorea, pod nazivom Tesla Strong. Junakinja DC Comics strip serijala iz dvehiljaditih, Tesla Strong je devojka nadnaravno visoke inteligencije, verzirana u razne oblasti nauke, i čije telo stari znatno sporije od normalnih ljudskih bića.

Grafička novela The Five Feast of Science iz 2006.( autori Matt Fraction i Steven Sanders) se zasniva na još luđem sižeu – Tesla se udružuje sa Markom Tvenom da bi se borio protiv Tomasa Edisona! Međutim, dobro i zlo su u mnogim od stripova menjali strane, tako da strip album Barnum!, čiji su autori Howard Chaykin, David Tischman i Niko Henrichon (Vertigo, 2003) prikazuje neku vrstu izvrnute istorije, u kojoj, po nagovoru nikog drugog nego američkog Predsednika, u ulozi zaštitnika poretka se pojavljuje Fineas Barnum ( u stvarnosti zapamćen kao medijski manipulant i vlasnik poznatog cirkusa),koji nastoji da spreči Nikolu Teslu da uz pomoć finansijskih mogula otkupi čitav jedan deo S.A.D., kako bi tamo realizovao svoje zločinačke planove!

Među stripovima u kojima je zastupljen Tesla je i nekoliko storija posvećenih Martiju Misteriji, koje je objavila izdavačka kuća Bonelli. Izdanje Martin Mystere Special  #18, iz 2001, govori o istražiteljima koji analiziraju tajanstveni slučaj ubistva iz devetnaestog veka -  ubijeni je, kako se ispostavlja, bio prijatelj Nikole Tesle, koji tako postaje deo detektivske priče. “Dampyr”, strip serijal takođe produciran u okvirima studija Bonelli, je Teslinim imenom krstio junakinju, koja je pored toga i vampirica! Andrea Plazzi, italijanski strip teoretičar, kaže o ovom serijalu – “ Kreatori i pisci scenarija su Mauro Boselli i Maurizio Colombo. Od aprila 2000, strip sveska Dampyr se u Italiji prodaje u mesečnom tiražu od oko 40-45,000 kopija. Glavni junak stripa, Harlan Draka, je neka vrsta čoveka-vampira, fiktivnog izdanka slovenske tj. balkanske tradicije. Harlanova majka je ljudsko biće, a otac “Gospodar noći”, neka vrsta supervampira, izdanak nadljudskih stvorenja koja su inspirisala nastanak tradicionalnih verovanja o vamprima. U današnje vreme oni koriste ljude od moći (političare, ekonomske i medijske mogule) kako bi širili ljudsku tragediju, ratove, ekološke katastrofe. Harlanova misija je da uništi ove sejače zla, među koje spada i najmoćniji, njegov vlastiti otac. Zemlja u kojoj se sve ovo odvija nije imenovana, ali je na osnovu detalja moguće zaključiti da bi to moglo da bude negde na Balkanu, možda u Srbiji ili Bosni.

Prema nepisanoj tradiciji, strip junaci Bonelli serijala podsećaju na neke od poznatih glumaca   (Dylan Dog/Rupert Everett, Magico Vento/Daniel Day-Lewis), pa tako je i Harlan zapravo modelovan prema liku britanskog glumca Ralpha Fiennesa. Međutim, mnogi čitaoci tvrde da u liku Harlana prepoznaju Gorana Bregovića, čija bi muzika moglo da bude soundtrack za ovaj serijal. Inače, partneri u Harlanovoj borbi protiv “Gospodara noći” su Kurjak, nekada vojnik-plaćenik, a sada saborac sa velikim srcem, i moćna vampirica Tesla, koja se takođe pridružila silama Dobra, i čak i kada ispija krv to čini isključivo svojim neprijateljima. Njen lik nije povezan sa istorijskom figurom slavnog srpskog naučnika, ali magloviti istočnoevropski prizvuk imena “Tesla” (bar za uši italijanskih čitaoca) nepogrešivo stvara utisak egzotike”.

Kada je reč o ličnostima iz sfere politike, sigurno je da su, počev od devedesetih godina, likovi kao Milošević, Karadžić i Mladić pravi “superstarovi”, ako bi se merila kvantitativna zastupljenost njihovih karikatura u svetskoj štampi. Među interesantnijim pojavama u stripu, spadaju Mladić i Karadžić prikazani kako svojeručno muče i šamaraju nekada slavne junake stripa, kao što su Tanguy i Leverdure (njihove avanture su klasično štivo francuskog stripa u periodu 1959 – 1988). Radnja stripa smeštena je u ratom zahvaćenoj Bosni, gde zlosrećni francuski  piloti bivaju zarobljeni u nekakvoj napuštenoj fabrici na Palama. Naime, izdavančka kuća Dargaud  je 2006. objavila seriju albuma koji su trebalo da vaskrsnu popularni strip o dvojici pilota francuske avijacije, a jedan od naslova koji se tom prilikom pojavio je “Zarobljenici Srba”, čiji su kreatori Laidin i Fernandez.

U strip storiji “Christmas with Karadžić”, objavljenoj 1997. u časopisu Zero Zero, izdanju američke izdavačke kuće Fantagraphics Books, Joe Sacco je – koristeći formu koja je prozvana grafičkim žurnalizmom - opisao susret američkih novinara sa Radovanom Karadžićem na Palama. “Jeste li videli kako se moja leva noga tresla?” – rekao je jedan od novinara nakon intervjua sa Karadžićem.”Kad je to prestalo, počela je desna noga da se trese. Isto se desilo kada sam razgovarao sa Miloševićem”.

U jednako dokumentarističkom stilu, Sacco je u svojim grafičkim novelama “Safe Area Goražde”, “Šoba” i “Fixer” opisao živote običnih ljudi u Bosni tokom i nakon ratnih sukoba.

Kada su u pitanju stripovane predstave Slobodana Miloševića, verovatno najiščašenije su one koje je za ugledni britanski dnevnik Guardian kreirao Steve Bell. U dnevnim kaiševima strip serijala lakonski nazvanog “If…”, Steve Bell komentariše neke od aktuelnih tema u Britaniji i svetu, bez i najmanje skrupula prema političkim ličnostima – aktuelni američki predsednik je u njegovim stripovima redovno prikazan kao čovekoliki primat. Jednako smelo, bivši britanski premijer je tokom višegodišnjeg trajanja stripa predstavljen kao, diplomatski rečeno, ljudska prilika s ogromnim ušima i neurotičnim licem. Tokom NATO bombardovanja 1999., Steve Bell je u nekoliko nastavaka svog stripa Miloševića prikazao u obličju stvorenja koje je nazvao… zli jež koji seje smrt ( zašto baš jež? Možemo samo da pretpostavimo da je umetnik bio inspirisan predsednikovom frizurom).

Balkanska kriza je, razume se, podstakla i nastanak ličnih beležaka i priča, koje nisu imale za cilj da se bave glavešinama ili portretisanjem glavnih političkih aktera. U strip storiji “The Serbian Bear”, čiji je autor strip crtač iz Njujorka Josh Neufield, autor je opisao svoje “doživljaje” u vozu kojim je putovao na liniji Istambul – Prag, provevši nekoliko sati na više nego živopisnom proputovanju kroz Srbiju krizne 1993. godine. Pasoška kontrola koju su obavljali vojnici u maskirnom odelu i pod punom ratnom opremom, ispraćaj vojnika sa sve harmonikama na jednoj od usputnih stanica, voz pun švercera koji se zabavljaju tako što prisiljavaju putnike Amerikance da ispijaju rakiju, sve je to doživljeno i nacrtano kao adrenalinom natopljeno iskustvo. U jednom drugom autobiografskom strip zapisu, njujorška umetnica Fly je opisala vlastiti doživljaj zbivanja 11. septembra,  koje je posmatrala iz neposredne blizine – “ Ljudi su prilazili uzvikujući – “Napad terorista! Pa ovo je kao na filmu!”, a oni u kućama su sedeli ispred televizora i govorili “Ovo izgleda kao Bejrut! Ne, ovo je kao u nekoj od zemalja koje smo mi bombardovali! Ovo je kao u Srbiji!”

Uopšte, zahvaljujući reporterskom i ličnom pristupu, sačuvana su zanimljiva svedočanstva kao što je ono koje je u pariskom listu Charlie Hebdo nakon svog proputovanja kroz Srbiju 2001. godine objavio  poznati strip crtač Willem – on je u nekoj vrsti crtanog putopisa beležio grafite na ulicama, ozbiljna lica prolaznika, splavove, pijace, manastir u krugu pančevačke rafinerije, itd. Za razliku od “dokumentarnog” pristupa, međutim, švedski strip crtači Max Andersson i Lars Sjunesson su u svom albumu “Bosnian Flat Dog” ( Fantagraphics Books, 2006) putovanje kroz različite predele bivše Jugoslavije pretvorili u fantazmagoričnu strip viziju, u kojoj se stvarno meša sa izmaštanim, balkanski krajevi liče na lunarni krajolik nastanjen duhovima, a Titov leš još uvek čuči zaleđen u nekom frižideru.

Na kraju, možda svi ovi utisci, pozitivni i negativni, nestaju u globalnoj mešavini kultura i nacija, kao u stripovima kanadske autorke srpskog porekla Nine Bunjevac, čija je junakinja Zorka Petrović (sa stranica  časopisa iz Toronta, Don’t Touch Me) predstavljena kao žena-mačka, pod uticajem klasičnog film noir ostvarenja “Ljudi mačke” iz 1942.godine. U ovom filmu sa elementima horora, čiji je autor režiser  Jacques Tourneur, predstavljena je modna dizajnerka sa Menhetna, emigrantkinja iz Srbije koja veruje da je otelotvorenje nekakve balkanske magije koja joj omogućava da se u ljubavnom zanosu transformiše u veliku mačku, stvarajući istovremeno osećaj uznemirenja i privlačnosti kod američke publike. U stripu o Zorki Petrović, međutim, vidimo ženu-mačku novog tipa, emigrantkinju koja je već potpuno  adaptirana i amerikanizovana, i bez mnogo tragova posebnosti (makar i nekakve vampirske), koja ju je u prošlosti činila tako “egzotičnom”.

Saša Rakezić